ezeltje, strekje en in de avond tafeltje dekje

Vandaag de tweede dag in Lalibela. Omdat de dag begon met regen hebben we het programma iets veranderd. In de ochtend zijn we eersttterug gegaan naar de rots kerken. We hebben nu de zuid kant bekeken. Wat een stelsel van gangen en trapjes, een uitdaging met al die gevallen regen. Het geheel was weer afgeladen met symbolische zaken. Een donkere tunnel die naar het licht lijde, door de hel naar de hemel. Een trap die nergens naar toe gaat, trap naar de hemel poort. Het geheel werd door onze dochters gezien als een waar klimparadijs. Op de terugweg voelde ze maar weinig voor lopen. Na kort overleg werd er een tuktuk genomen, de gids zag hiervan af. Iets met drie wielen kan nooit goed zijn. Na een korte middag pauze was het tijd om de berg te beklimmen. Boven op de berg staat een oud klooster. De berg werd bedwongen met behulp van muilezels. Dit ging in eerste instantie prima totdat er een stukje zelf geklommen moest worden, hier was het te stijl om op de ruggetjes van deze hardwerkende beesten te gaan zitten. Meseret kreeg het bij deze inspanning en op deze hoogte ( 2800 meter) direct benauwd. Eerst maar een goede rustpauze genomen. In overleg de tocht verder naar boven niet afgemaakt. Via een mooie weg de afdaling gedaan. Zo kon er toch nog genoten worden vanaf de ezel zijn rug. In het restaurant was de tafel extra mooi versierd met bloemen. Morgen viert men de geboorte dag van Maria.